Zastadoh na usamljenom mjestu
Oslonih se na račvasto drvo
Držeći glavu zabačenu udobno
Okrenutu ka gomili zvijezda
Puštajući da mi blistaju u očima
Dok mir nepokretne noći
Obuzima svaki nerv
Po cjelokupnoj njegovoj dužini
Hladno je i mraz grize oštrim zubima
Tračak svijetlosti formira neviđena lica
Sivilo istoka šalje nagovještaj sunca
Bjekstvo iz nadolazećih misli
Trenutna je želja
Glasovi u glavi se stišavaju
Dok se čvrće pripijam uz stablo
Izbacujući suvišni dah iz pluća
Smirujući bučni otkucaj srca
Beonjače se nadigravaju sa zorom
Zgrčenim prstima prelazim
Preko grubih talasa kore drveta
Sve do čvrstog stezanja
Ujedno se uvijajući u drhtavo
Ćebe neodoljivog svitanja
Od kojeg se mrak sanjivo povlačio
U poderotine duše
Koja je tiho ječala
Kroz izlizane dihtung gumice
Osjećajući tiho umiranje zvijezda...
Dopisnik iz Džepova Snova:
Branislav Makljenović
