Padaju brzo ko kamenje
Zarezano udarima mržnje
Bačeno rukama ološa
U mrak ljepljiv od vlažnog
Urlika nezadovoljenih zvjeri
Vječito halapljivih i oštrih zuba
Spremnih da kolju redom
Samo da ubiju u sebi
Poslednji ostatak ljudskosti
Čeprkaju po sopstvenom đubretu
Tražeći izgubljeni identitet
Ime koje mu je dato po rođenju
Bestijalni ološ posut pjenom
Narasle pljuvačke u ustima robova
Željnih letjeti visoko iznad glava
Skrušenih i srušenih u prašinu
Onu istu iz koje su potekli
U koju se vraćaju manji od zrna iste
Sve će to uzdah planete da pomete
Da raznese, razvijori zastave
Ubogih sužnjeva zla
Što dojahaše na leđima poštenja
Bjesomučno mamuzajući vatru laži
Dok topot potkovanih misli
Muklo odjekuje dole negdje po dnu
Učmale pomirenosti sa neizbježnim
Sudbonosnim i tvrdokornim
Uređenjem duše koja ga ostavlja
Odlazeći u poslednju pobjedu
Nad bijednim tijelom
Radujući se sa gomilom istomišljenika
Ne stenji!
Ostani dole, bijedni crve!
Dopisnik iz Džepova Snova:
Branislav Makljenović