Beograd

Beograd me danas zove,

Obavija svojim rukama.

Po Beogradu  me odavno love,

Svisnutog  na bolesnim mukama.

Beograd mi se danas bliži,

Ulicama me uzima u se.

U ovaj grad uđi, prokliži,

Neka ti zagrli kose ruse.

Beograd je u meni danas,

Po malo lud i žestok.

Beograd je otvoren grad i za nas,

Danas ćemo  uplivati u njegov tok.

Beograd je pust bez  tebe,

Odoh da te  tražim po ulicama.

Beograd me danas ćoškovima grebe,

Beograd danas gledam u svim licima.

Beograd mi neće zamjeriti,

Dok ti ovo riječima pišem.

Beograd će mi, možda, mjeriti,

Spirometriju, dok u njemu dišem.

Beograd, on je  veliki  šeret,

On se prostro po duši, u blatu.

Ovakvi, kao ja, su mu teret,

Ovakvih se naslušao, pjesmu zna tu!

Beograd je veliki i beo,

I kad njemu se vratim,

Stanem u njega skroz, ceo,

I kad nisam u stanju to da shvatim.

Beograd grlim zapanjeno,

Kao da ga prvi put vidim.

U njemu se osjećam smanjeno,

Kroz beogradske ulice večeras bridim.

Beograd grlim zapanjeno...

Dopisnik iz Džepova Snova:

Branislav  Makljenović